قوله تعالى: و اعْبدوا الله خداى را پرستید، و لا تشْرکوا به شیْئا و انباز مگیرید با وى هیچ چیز، و بالْوالدیْن إحْسانا و با پدر و مادر نیکویى کنید، و بذی الْقرْبى و با خویشاوندان، و الْیتامى و با یتیمان، و الْمساکین و با درویشان، و الْجار ذی الْقرْبى و با همسایه خویشاوند، و الْجار الْجنب و با همسایه بیگانه، و الصاحب بالْجنْب و با همراه در سفر، و ابْن السبیل و با راه گذرى، و ما ملکتْ أیْمانکمْ و با بردگان شما، إن الله لا یحب خداى دوست ندارد، منْ کان مخْتالا فخورا (۳۶) هر کشنده نازنده خود ستاینده.
الذین یبْخلون ایشان که بآنچه دارند بخیلى کنند، و یأْمرون الناس بالْبخْل و مردمان را ببخل فرمایند، و یکْتمون و پنهان دارند، ما آتاهم الله منْ فضْله آنچه الله ایشان را داد از فضل خویش، و أعْتدْنا للْکافرین و ما ساختیم کافران را، عذابا مهینا (۳۷) عذابى خوارکننده.
و الذین ینْفقون أمْوالهمْ و ایشان را نیز که نفقه میکنند مالهاى خویش، رئاء الناس بر دیدار مردمان، بطلب ستایش ایشان، و لا یوْمنون بالله و نمیگروند بخدا، و لا بالْیوْم الْآخر و نه بروز رستاخیز، و منْ یکن الشیْطان له قرینا
و هر که دیو او را هام تا و هامساز است، فساء قرینا (۳۸) بدهام تاى و هامسازى که اوست.
و ما ذا علیْهمْ و چه زیان دارد ایشان را؟ لوْ آمنوا بالله و الْیوْم الْآخر اگر ایمان آرند بخدا و بروز رستاخیز، و أنْفقوا مما رزقهم الله و نفقت کنند از آنچه خداى ایشان را روزى داد، و کان الله بهمْ علیما (۳۹) و خداى بایشان دانا است.
إن الله لا یظْلم خداى بیداد نکند، مثْقال ذرة هامسنگ یک ذره، و إنْ تک حسنة و گر نیکى بود، یضاعفْها توى بر توى نهد، و ضعف بر ضعف افزاید، و یوْت منْ لدنْه أجْرا عظیما (۴۰) و از نزدیک خود بآن مزدى دهد بزرگوار.